Jaś i Marysia mieszkali w domku nieopodal rynku. To dobra miejscówka, choć nieco zniszczona i nadgryziona historią. Jaś mieszkał na pięterku z matką i ojcem, a Marysia na parterze, gdzie nie było ciepłej wody, ogrzewania ani toalety. O kuchni nawet nie wspomnimy.

Jaś całymi dniami wylegiwał się w pokoju, a mama chwaliła go za wszystko. Tymczasem Marysia zajmowała się swoją ukochaną, chorą na astmę córką, sprzątała, pomagała w domu, malowała obrazy i mimo to nigdy nie czuła się kochana. Zamiast czułości znała lanie drewnianą łyżką, awantury i umizgi ze strony ojca. Przez to wszystko nie dawała sobie rady z własnymi uczuciami, porzuciła samodzielne życie, rozwiodła się i podjęła leczenie.

Pewnego dnia Marysia zaczęła rozumieć, że jest wartościowym człowiekiem i nikt, ani nic nie ma prawa jej ranić, twierdząc, że jest zła. Postanowiła przeciwstawić się ojcu i ujawniła molestowanie z jego strony. W czasie dochodzenia i procesu okazało się, że jeszcze inna młoda kobieta z jej rodziny doznała wątpliwej adoracji ze strony ojca Marysi. Co gorsza okazało się, że córka Marysi też była ofiarą molestowania seksualnego. Ojciec trafił do więzienia na kilkanaście miesięcy i wszyscy odetchnęli z ulgą. Także matka i brat Marysi, którzy byli przez niego gnębieni psychicznie.

Sielanka nie trwała długo. Marysia zaczęła sprzedawać swoje obrazy i koronki, zaczęła mieć nadzieję na lepsze jutro, zaczęła wyrażać swoje zdanie . Wtedy wkroczył na scenę Jaś, który postanowił iść w ślady ojca i zaczął bić Marysię. Matka jak zwykle aprobowała wszystko, co robił.

Tym razem jednak Marysia nie czekała długo i mimo wahań i niepokojów zrobiła obdukcję i złożyła na policji doniesienie o przemocy domowej. Nie było to łatwe, bo w małej miejscowości wszyscy się znali i nie chcieli przyjąć do wiadomości, że znane im osoby - Jaś i matka Marysi dopuszczają się przemocy. Tego dnia mama zamknęła drzwi i nie wpuściła na noc Marysi i jej córki. Już nigdy nie wpuściła ich do domu.

Był zimny listopad. Bez domu, bez pieniędzy z chorym dzieckiem Marysia błąkała się po domach znajomych i dobrych ludzi. Rynek podzielił się na pół - jedni pomagali Marysi, inni współczuli matce, a Marysia walczyła o ciepły kąt, o zasiłek z pomocy społecznej, o to, żeby nie trafić do szpitala i nie stracić córki. Wreszcie podjęła heroiczną decyzję o wyjeździe na drugi koniec Polski, gdzie mieszkał jej były mąż; gdzie byli jeszcze jacyś znajomi. Córka zamieszkała z byłym mężem, a Marysia podjęła leczenie w szpitalu, a potem w ośrodku rehabilitacyjnym. Długo nie mogła otrząsnąć się z traumy odrzucenia i braku miłości.

Ale czas płynie i leczy zranienia. Marysia dzięki sprzyjającym jej ludziom i instytucjom zyskała pracę i mieszkanie chronione. Razem z byłym mężem wychowuje córkę. Czasem, bardzo rzadko, rozmawia z matką, ale mówi, że już nie tęskni, bo ma swoje życie, swoją rodzinę i porzuciła nadzieję, że zyska miłość mamy. Zrozumiała, że od lat była sierotą.Mimo to na zdjęciach z wakacji jest taka szczęśliwa...

To historia o odwadze dla tych, którzy boją się otworzyć oczy i zobaczyć, że braku miłości nie da się zakłamać. Trzeba go zobaczyć, nazwać, a potem znaleźć miłość gdzie indziej. Tam, gdzie ludzie szanują serce, gdzie nigdy nie będziemy emocjonalnymi sierotami.

powrót